جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

ولایتمداری شیطانی

 امام (ره) در میان ما دوستدارانش همانند اجداد معصومش غریب و ناشناخته است. خوبی ما در مقایسه با کسانی مثل کوفیان آن است که به لطف خدا با همان شناخت کلی و فی الجمله ای که از امام (ره) و ائمه معصومین داریم؛ بر عهد خویش مانده ایم و خیانت کلی نکرده ایم و تنهایشان نگذاشته ایم و بر آنها شمشیر نکشیده ایم. اما آیا این کافی است؟ آیا برای یاری امام نباید قدری همانند امام شد؟ برای آنکه قدری همانند امام شویم نباید او را بشناسیم؟ برای آنکه او را بشناسیم نباید در گفتار و رفتارش بیندیشیم و کمی! هم عمل نمائیم؟ آیا نباید میان امام و مأموم قدری مشابهت باشد؟

چند نفر از ما می داند امام (ره) چه عقایدی داشته اند؟ ( غیر از عقاید سیاسی که  به لطف رسانه های صوتی و تصویری آنهم در نیمه خرداد و بهمن هر سال  به زور توی کت مان کرده اند!) چند نفر از ما می داند امام چه کتابهایی نوشته اند؟ چند نفر می داند نظرات عرفانی امام (ره) چه بوده است؟ آیا با این همه موج عرفان خواهی در دنیا و اطراف خودمان؛ چند نفر جذب نظرات عرفانی بی نظیر امام شده اند؟ ما الحمد لله این همه عالم ولایت مدار و ذوب در ولایت داریم! چقدر تلاش برای شناساندن مکتب عرفانی امام به نسل جوان تشنه عرفان شده است؟ ولایت مداری همه اش که سیاسی نیست! به قول امام خامنه ای یکی از مشکلات اصلی امروز ما اخلاقی است. والبته تا صحبت اخلاق می شود، ما ولایت مداران می رویم سراغ حجاب و عفاف!

امام (ره) در نامه ای که به سید احمد -فرزند خاکی و سربزیر و خلف شان- می نویسند و کتاب سرالصلاة (که یک نماز عرفانی را به تصویر می کشد) را به وی تقدیم می کنند؛ چنین می گویند:

«...از غیر دوست جل و علا بگریز و پیوند خود را -اگر پیوندی داری- هرچه بیشتر محکمتر کن و اگر خدای نخواسته نداری تحصیل کن و در تقویتش همت گمار، که هیچ موجودی جز او جل و علا سزاوار پیوند نیست و پیوند با اولیای او اگر برای پیوند با او نباشد حیله شیطانی است که از هر طریق سد راه حق کند...» 

می بینیم که در مکتب امام هیچ چیز جز خداوند اصالت ندارد و شیطان از هر چیزی می تواند دستاویزی برای گمراهی بسازد. وقتی ولایت و دوستی و محبت نسبت به معصومین می تواند شیطانی شود و مایه خسران انسان، داعیه داران ولایت مداری شایسته است مراقبت بیشتری از رفتار و گفتار و منش خویش کنند خصوصا آنها که حرف شان و تریبونشان عمومی تر است و خصوصا تر آنها که سر سلسله عده ای بچه مذهبی اند و به حرف شان  بدیده امری شرعی نگریسته می شود.